Ana Popovic was voor de eerste keer terug in België na het verschijnen van haar nieuwste album 'Can You Stand The Heat'. Speciaal voor deze promotie tour had de Servische blueslady een speciale begeleidingsband meegebracht. Met haar erbij stonden er maar liefst negen personen op het podium. Dit enige optreden in België wilden we voor geen geld ter wereld missen. En we kregen er nog een bonus bovenop. Ana trok nog wat extra tijd voor ons uit om een leuke en gezellige conversatie te hebben over het nieuwe album, deze speciale begeleidingsband, de muziek in het algemeen en ook over haar nu juist één jaar geworden baby.

Hallo Ana, het is fijn om je terug in België te hebben. Hoe is het met de baby? Hij is net één jaar dacht ik.

Heel goed dank je, de baby is net één jaar geworden. Mijn beide kinderen zijn nu bij de ouders van Marc in Zuiden van Frankrijk. Ze hebben dit jaar veel gereisd. Het zijn rock'n roll baby's, maar het gaat heel goed met hen.

Muzikaal gaat het je ook voor de wind. Verleden jaar had je drie nominaties op de Blues Music Awards. Had je dat verwacht en wat verwacht je dit jaar? En welk gevoel geeft dat?

Neen, ik had het helemaal niet verwacht en ik was dan ook heel aangenaam verrast bij die erkenning. Maar eerlijk gezegd ik maak geen muziek en albums om genomineerd te worden, ik doe het voor mijn publiek, mijn fans en voor mezelf. Het voornaamste is dat ik muziek maak die ik goed vind en die mijn fans leuk vinden en als dan de mensen die de nominaties geven die muziek ook waarderen des te beter, maar dat is minder belangrijk.

Het is toch een manier van erkenning en van respect als je genomineerd wordt.

Ik geloofde het eerst niet, drie nominaties in hetzelfde jaar is natuurlijk geweldig. Maar ik ben een bluesmuzikant en ik probeer zoveel mogelijk verschillende stijlen van de blues te ontdekken en te spelen. Dus is elk album dat ik maak ook altijd anders en het is niet altijd wat de echte blues fans willen horen. Ik ben zeer gehecht aan de bluesmuziek en luister al naar blues sinds ik geboren ben. Waarschijnlijk veel vroeger dan veel Amerikanen zelf en ik probeer de blues met elk nieuw album meer en meer te doorgronden. Maar ik ben geboren en getogen in Europa en die Europese invloeden hoor je ook in mijn nummers. In het ene nummer hoor je dat meer dan in een andere song, maar ik ben nog maar zevenendertig en nog veel te jong om een echte doorleefde blues lady te zijn.

Je laatste album 'Can'T Stand The Heat' bevat veel soul en funk.

Ana onderbreekt me en zegt: Er is ook veel blues op het album.

Inderdaad ook blues, maar toch een andere soort blues, met veel funk en soul invloeden.

Je hebt deels gelijk. Kijk op elk album zit een verschillende hoeveelheid aan stijlen. Maar als je de blues nummers zoals 'Can'T You See What You'Re Doing To Me', of ' Blues For Mrs. Pauline en 'Ana's Shuffle' op mijn laatste album 'Can You Stand The Heat' beluisterd moet je toch toegeven dat in deze songs meer blues zit dan in blues nummers op mijn vorige albums. Je leert ook nog elke dag nieuwe dingen. Door in Amerika te wonen word je automatisch meer Amerikaans en probeer je ook die muziek te spelen zoals zij het vroeger speelden. Volgens mij is het beter om op een album drie top blues nummers te zetten dan een volledig blues album met kwalitatief minder goede blues songs. Ik ben heel ernstig met muziek bezig en of het nu blues, rock, funk of jazz is, ik neem elke genre zeer serieus. Met dit laatste album 'Can You Stand The Heat' zaten Tony Coleman en ik perfect op dezelfde lijn. We hadden dezelfde gedachten en gevoelens over de muziek van Albert Collins en Albert King, en over die groovy blues die ze speelden. Amerikaanse/ Afrikaanse blues met een felle  groove noem ik het. Op de manier zoals Albert Collins deed, namelijk een verhaal vertellen in een traag blues nummer wilde ik iets in dat genre en dat werd dan 'Blues For Mrs.Pauline'.  Als je een mooie en goede trage blues hoort of een shuffle dan kan je, je hoofd niet stil houden. Dat soort blues wilden we op dit album, niet die lange uitgerokken bluesnummers met veel minder stemming.

Je brengt regelmatig een nieuw album uit maar tijdens je zwangerschap was je heel productief. In 2012 verscheen 'Unconditional' en amper een jaar later ligt 'Can You Stand The Heat' al in de winkels. Gaf de zwangerschap je zoveel energie?

Het gaf me vooral meer tijd. De laatste maanden van de zwangerschap kon ik echt niet zoveel doen. Ik was zeven maand en half zwanger toen ik naar Amerika vloog, later kon niet meer vanwege de zwangerschap. Tony Coleman en ik hadden een afspraak gemaakt om de overblijvende tijd van de zwangerschap aan het album te werken. Je had me moeten zien zitten in de opnamestudio tijdens de opnames van nummers als 'Can You Stand The Heat', 'Can'T You See What You'Re doing To Me' en zeker het volledig instrumentale 'Ana's Shuffle' met zeer intens gitaarwerk. Mijn buik was zo dik dat ik gitaar moest spelen zoals BB King. Mijn gitaar niet voor me maar naast me. De bedoeling was om de gitaar partijen later na de zwangerschap opnieuw in te spelen, maar we hebben dat niet gedaan omdat we allemaal vonden dat de originele opnames heel goed waren. Ik was trots op mezelf dat ik in die toestand die prestatie geleverd had samen met de band. Alles kan altijd beter maar we zijn heel tevreden met het resultaat.

Ik volg je al vele jaren en ik zie elke keer een Ana Popovic die beter en beter wordt. Je bent top nu, het zou al een hele opgave zijn om dit hoge niveau aan te houden. Denk je zelf dat je nog veel kan groeien?

Dank u. Ik hoop in ieder geval dat ik nog kan blijven groeien. Zoals ik ook al op je vorige vraag zei alles kan altijd beter. Ik hoop dat ik altijd inspiratie blijf vinden om beter te doen. Als je luistert naar BB King, Stevie Ray Vaughan, Albert King, Buddy Guy en andere meesters dan besef je pas dat je nog veel kan en moet leren.

Voor de opnames van 'Can You Stand The Heat" zei je dat je een album wilde maken, met ik citeer letterlijk je woorden ' I want to capture the hot Memphis summer, greasy stax sound'. Heb je volgens jezelf deze sound kunnen verwezenlijken als je het album nu beluistert?

Ik denk het wel. Ik kwam in Memphis aan in Augustus 2012 en kon mijn ogen niet geloven hoe warm het daar was op dat moment. Ik ben al een paar maal in Memphis geweest en het is er altijd warm, zo warm zelfs dat je amper kan bewegen. De sound die ik voor ogen had kan je het best vergelijken met het Albert King album 'New Orléans Heat'. Er staan ook niet zoveel uptempo nummers op. En daar gaat het ook niet om, maar wel op de stemming. The groove must be hot. Ook met deze band heb je dat. Ze willen niet snel zijn, maar wel traag, funky en bluesy, en dat is niet gemakkelijk daar heb je top muzikanten voor nodig. Ze weten wat ze doen, ze speelden al bij heel wat grootheden als BB King, Etta James, Albert King en Al Green.

Kende je producer Tony Coleman al langer of nog maar recent?

Ik heb hem al verscheidene malen ontmoet in de loop der jaren, maar echt elkaar leren kennen is pas gebeurd wanneer ik een paar opening shows mocht geven voor BB King. Tony zat naast mijn drummer gedurende mijn gehele optreden. Ik dacht dat hij gewoon maar de show wilde bekijken, maar na een drietal shows kwam hij naar mij en zei Ana ik heb je gade geslagen en heb je bestudeerd en ik vind dat jij dit soort muziek, dit soort blues moet spelen. Ik was verbaasd want de muziek die Tony voorstelde was de juiste muziek die ik in gedachten had en wilde spelen. Ik vroeg hem ook of hij de muziek producer wilde zijn voor dit nevenproject. Tony speelt met BB King en ik heb mijn eigen band. Maar we wilden beiden een hoog energie project en dat hebben we gevonden in The Mo' Better Love Band en in het nieuwe album 'Can You Stand The Heat'. Ik ben heel blij met Tony als muziekproducer. Hij is een geweldige man en een sublieme muzikant.

Grammy award winnaar Lucky Peterson kwam je vervoegen op 'Hot Southern Night'. Hoe geraakte hij betrokken bij jou en deze song?

Ik ben heel blij dat Lucky meegezongen en meegespeeld heeft op dit nummer. Ik heb het nummer zelf geschreven samen met mijn man. Het is een lied over jammen en dat een bluesman beter word met de jaren zowel als man en als muzikant. En dat hij attractief blijft voor vrouwen zelfs als hij ouder wordt. Ook wat betreft toon en sound gaat het erom dat één juiste noot zoveel belangrijker is dan een heleboel snelle akkoorden achter elkaar. Lucky deed een geweldige job en ik ben hem daar heel dankbaar voor.

Wat is jouw favoriete nummer op het album?

Het is onmogelijk om te kiezen. Elke song is anders, elk nummer heeft een andere atmosfeer.

Je verblijft veel in Amerika. Is er veel verschil tussen de bluesscene en het publiek in Amerika en Europa?

Ja, er is een groot verschil in het publiek. In de USA is het meer een familie gebeuren. Iedereen neemt zijn stoel, deken en picknickmand mee. Ze reageren ook dadelijk op alles. In Europa is het publiek meer afwachtend, maar eenmaal los, zijn ze geweldig enthousiast. Europa heeft prima muzikanten, ook blues muzikanten. Het enige wat ik soms mis is dat ze zo moeilijk met eigen blues songs naar buiten komen. Je kan toch veel beter je eigen nummers spelen dan elke dag 'Sweet Home Chicago' te coveren. Ik ben ook Europees maar ik probeer met mijn eigen songs naar buiten te komen en leg daar heel mijn hart, ziel en passie in.

Als je Ana Popovic ziet , zie je een Fender gitaar. Vanwaar de liefde voor de Fender gitaar?

Ik heb ook andere gitaren bespeeld maar Fender is mijn gitaar. Het is een wilde gitaar met heldere klank, niet zo gemakkelijk te bespelen, ze moet getemd worden. (dit laatste werd gezegd met een brede lach)

Je eerste optreden met The Mo' Better Love Band was op het prestigieuze Jazz Fest in New- Orléans. Hoe was het om met deze fantastische band met negen personen op het podium te staan?

Het was een heel aangename ervaring in New- Orléans. Er waren zoveel goede bands daar, en we kregen daar een staande ovatie, toch een teken dat de mensen appreciëren wat je doet. Daar doe je het tenslotte als muzikant voor. Ik heb het allemaal al geprobeerd, eerst met drie mensen op het podium, nu meestal met vier. Maar met negen moet je vooral zorgen voor plaats en ruimte voor de andere muzikanten zodat zij ook hun werk kunnen doen. Al moet je wel een goede balans zien te vinden want de mensen komen voor Ana Popovic dus moet er ook genoeg ruimte zijn voor gitaar partijen, maar ook niet teveel. Dit is een nevenproject met een volledig andere band en ook een andere setlist. Vanaf volgende maand kunnen de fans van meer gitaar solo's weer aan hun trekken komen, als ik terug de baan op ga met mijn normale band bestaande uit vier personen   . Het zijn twee totaal verschillende optredens.

Is dit de beste band waar je ooit mee gespeeld hebt?

Dat is moeilijk te zeggen, iedere band is verschillend. Dit zijn geweldige muzikanten maar dat zijn de jongens uit mijn andere band ook. Ik heb heel veel respect voor al mijn muzikanten en om wat we samen doen. Deze band is verschillend omdat ze met meer zijn. Ze zijn ouder, hebben jaren en jaren ervaring on the road, ze spelen perfect en zijn heel professioneel. Jongere muzikanten geven me iets heel anders, ze geven me meer energie, spelen meer met het gevoel en dat is ook heel leuk om deel van uit te maken.

Stopt dit nevenproject met  The Mo' Better Love Band achter de acht optredens in Europa?

Neen, zeker niet. We hebben in Memphis nog een optreden en ook nog een blues cruise. Op grotere festivals gaan we nog zeker in deze bezetting spelen. Vandaag spelen we met The Mo' Better Love Band in de Spirit Of 66 in Verviers, maar normaal spelen we niet in clubs met deze band.

Ja, deze band had zeker zijn plaats gehad op een festival, zoals het Bluesfestival in Peer dat binnen tien dagen plaats vind. Op een groter podium zou deze band nog beter tot zijn recht komen.

Mijn man Marc heeft geprobeerd maar de organisatoren van Peer hadden al andere plannen. Ik vind het wel spijtig want ik speel graag in België en Peer is een fantastisch festival om op te spelen. Maar niet getreurd het leven gaat door. Trouwens we hebben optredens genoeg. Optredens vinden is voor ons  nooit een probleem geweest, die hebben we nog steeds genoeg.

Voor je club optredens heb je volgens mij nu met Ronald, Michelle en Stephane de beste band die je ooit had.

Ja het zijn prima jongens en sublieme muzikanten. Ik verheug me er al op om volgende maand terug samen met hen te spelen.

Wat zijn je toekomstplannen op korte termijn?

Er staan nog heel wat optredens op het programma, maar ik kijk er tevens naar uit om opnieuw met Tony Coleman de studio in te duiken. Ik heb nog heel wat nieuwe nummers klaar liggen.

Bedankt voor het interview, veel succes straks in de over verhitte Spirit Of 66 en tot later op het jaar in de Muziekodroom op 14 november en in De Posthoorn te Hamont- Achel op 6 december. Ik wens je nog het allerbeste.

Walter Vanheuckelom

meer foto's